Για τη “Μυστική εταιρεία του ονείρου” – γράφει ο Σπύρος Παύλου

Γράφοντας αυτό το κείμενο απευθύνομαι, προφανώς, σ’αυτούς που τους αρέσει να διαβάζουν ιστορίες. Αλλά ποιες ιστορίες; Είναι τόσες πολλές οι έντυπες ιστορίες και ειδολογική τους κατάταξη αρκετά εκτενής, ώστε ο αναγνώστης από το πλήθος των ιστοριών που του προσφέρονται να δυσκολεύεται να αποφασίσει ποιο από αυτά τα είδη είναι αυτό που θα ικανοποιήσει τη νοητική του περιέργεια, με αποτέλεσμα η παλινδρόμηση ανάμεσα τις διαφορετικές εκδοχές της μυθοπλαστικής ιστορίας, με τους υφολογικούς, αφηγηματικούς, γλωσσικούς όρους που κατασκευάζεται, να αφυδατώνει τη δυναμική του κειμένου, και να θέτει σε δοκιμασία τις αναγνωστικές αντοχές του αποδέκτη, λόγω των αφηγηματικών διακλαδώσεων, όσο κι αν εμπειρική αναγνωστική επάρκεια είναι ικανή να απορροφήσει τους κραδασμούς της διαφορετικότητας των αφηγηματικών διαχύσεων.

Εδώ λοιπόν έχουμε να κάνουμε με ιστορίες που μπορούν να τοποθετηθούν στο είδος του φανταστικού ή όπως γράφει ο ίδιος ο συγγραφέας «τάση προς τη φαντασία»*, που η λογοτεχνική τους καταγραφή έχει δώσει σπουδαία λογοτεχνικά έργα, γεγονός που εκμεταλλεύεται με αριστεροτεχνικό τρόπο ο Χουάν Χαθίντο Μουνιόθ Ρένχελ.

Η εξειδίκευση του αναγνώστη σ’αυτό το είδος δεν είναι αναγκαία συνθήκη για την ευνοϊκή πρόσληψη των διηγημάτων ούτε αποτελεί καταστατικό όρο για την ευμενή πρόσληψη του κειμένου. Από την άλλη πλευρά ο πολυμερής αναγνώστης, ίσως δυσκολευτεί, κατ’αρχήν, στην βύθιση του αφηγηματικού κόσμου του Ρένχελ, νοιώθοντας λίγο άβολα στο ανοίκειο κειμενικό περιβάλλον των διηγημάτων, αλλά η μετάβαση από την μαρκαρισμένη αναγνωστική εμπειρία στην αισθαντικότητα της αυτόχθονης λογοτεχνικής βλάστησης της φαντασίας, είναι η τακτοποίηση μιας εκρεμμότητας που αναλαμβάνει να λύσει με εξαιρετικό τρόπο ο συγγραφέας.

Αφού ο ίδιος ο συγγραφέας αναφέρει ότι «στη βάση κάθε διηγήματος να κρύβεται μια ιδέα, μια μεταφυσική ιδέα, μια απίθανη ιδέα. Οι ιστορίες μου είναι, σχεδόν πάντα, μια απόπειρα επίλυσης αυτής της απίστευτης ιδέας. Η μια προσπάθεια να εμβαθύνω στις ρωγμές της πραγματικότητας», εμείς δεν έχουμε λόγο να το αμφισβητήσουμε, σκοπός μας είναι να υποστηρίξουμε με περισσότερες λεπτομέρειες πώς αυτές οι ιστορίες αποδίδουν την πρόθεση του συγγραφέα, αν καταφέρνουν να υλοποιήσουν κειμενικά αυτό που υπάρχει ως ιδέα στο μυαλό του Ρένχελ. Αν θέλετε την άποψή μου, το κέντρο της ανάγνωσής μου δεν ήταν η απίθανη ιδέα, αλλά ο απίθανος τρόπος που μπορεί να στηριχθεί λογοτεχνικά αυτή η ιδέα.

Ο τρόπος να αποδοθούν οι προθέσεις μας είναι το ίδιο το κείμενο. Αυτό είναι ο καθρέφτης της αφηγηματικής προσπάθειας, η λεκτική απεικόνηση των εξωγενών ιδεών, που παίρνουν την γλωσσική τους έκφανση εντός κειμενικού περιβάλλοντος.

Ας δούμε πώς ο συγγραφέας αποτυπώνει την ιδέες του, επιλέγοντας κάποιες κειμενικές αναφορές από το βιβλίο, που, στο μέτρο του δυνατού, μπορούν να στηρίξουν την άποψή μου, ότι τα διηγήματα αυτά μεταφέρουν μ¨ένα ευφυή λογοτεχνικό τρόπο την «φιλοσοφική έμπνευση», όπως την αναφέρει ο Μένχελ, σε μυθοπλαστική αλήθεια, επιλέγοντας το λογοτεχνικό είδος που ορίζεται ως φανταστική λογοτεχνία.
Στο διήγημα «Οι θαμώνες του La Brioche” ο αφηγητής, θαμώνας του καφέ «La brioche”, αφοσιώνεται σιγά σιγά στη σχολαστική επινόηση μιας ζωής-με παρελθόν, οικογένεια, φίλους, επάγγελμα, όνειρα, για κάθε έναν από τους θαμώνες του, μέχρι τη στιγμή κι ο ίδιος γίνεται ένα επινοημένο πρόσωπο που ξεπηδά από τις σελίδες ενός βιβλίου της Μάριον Ο’Κόνορ, που με τη σειρά της είναι ένα πρόσωπο της ιστορίας που μας διηγείται ο συγγραφέας. Τα όρια μεταξύ πραγματικότητας και μυθοπλαστικής αλήθειας διαλύονται και η μυστική διαπραγμάτευση μεταξύ γραφής και πραγματικότητας ορίζεται από την εκφραστική δυνατότητα της γλωσσικής κατασκευής.

Στη «Η μυστική εταιρεία του ονείρου» οι συγκεντρωμένοι εδώ άντρες, αυτό το εξέχον σύνολο κυρίων, διακεκριμένων ανάμεσα στους πιο εκλεκτούς αριστοκρατικούς κύκλους του Λονδίνου, ασχολούνται με την ολοκλήρωση μιας επιχείρησης που όλοι οι άνθρωποι κάποτε ονειρεύτηκαν. Έχουν πραγματοποιήσει τις φιλοδοξίες κάθε θνητού, κάθε ανθρώπινου όντος προορισμένου να ζήσει μία και μόνο ζωή. Ο καθένας από αυτούς ζούν δεκάδες ζωές.

Θα γίνω πιο σαφής. Ο κάθε ένας από τους άντρες δεν είναι μόνον ο εαυτός του, μα και όλοι οι υπόλοιποι μαζί. Ο κάθε ένας ζει τη ζωή του για τον εαυτό του και για όλους τους άλλους. Κάθε μέρα βγαίνουν έξω, πηγαίνουν στις δουλειές τους στην πόλη, φροντίζουν τις οικογένειες και τις υποχρεώσεις τους και τις νύχτες διαπράττουν τα ολισθήματα τους . Ο κάθε ένας από τα μέλη της εταιρείας ονειρεύεται ότι είναι οι άλλοι, οπότε, κατά κάποιον τρόπο, ο καθένας είναι οι άλλοι. Έχουν συνάψει έναν δεσμό ονείρου, που τους ενώνει όπως το σμήνος μιας κυψέλης.

Ο Σόουμς γίνεται μέλος της μυστικής εταιρείας του ονείρου, χάνει την αθωότητά του, από τη στιγμή που του μεταβιβάζονται οι εικόνες και οι μνήμες ενός δολοφόνου. Από τη στιγμή που γίνεται κατά κάποιον τρόπο εκείνος, που πίστεψε πως ήταν εκείνος ή πως θα μπορούσε να ήταν εκείνος, πέφτει στο κενό, όπως ακριβώς άλλα είκοσι μέλη της μυστικής εταιρείας του ονείρου, και αυτοκτονεί.

Στο διήγημα «Η Μαρκησία ντε Σιέτε Ιγλέσιας» η ηρωίδα του ομώνυμου διηγήματος διατυμπανίζει τη σταθερή της επιθυμία να ζήσει για πάντα, ώστε να μπορεί να απολαμβάνει αιωνίως τις απολαύσεις του φαγητού και της συνουσίας. Μέχρι ότου σε βαθιά γεράματα η σωματική της κατάπτωση δεν της επιτρέπει πια να καταπιεί ούτε μπουκιά, έχει ξεχάσει τι είναι η σεξουλική πράξη, κι όσα πρώτα πριν της χάριζαν απόλαυση, τώρα της προκαλούν μόνο αδιαφορία ή πόνο. «Θέλω να πεθάνω, αλλά δεν ξέρω πώς» ήταν η κουβέντα που αναμασούσαν τα δύστυχα χείλη της. Όλα αυτά αναφέρονται σε ένα σύντομο τόμο με τον τίτλο «Βίος και πολιτεία της Χήρας ντε Αλόνσο ντε Λέρμα, Μαρκησίας ντε Σικτεϊγλέσιας» με συγγραφέα κάποιον Ιωάννη Διάκονος, που εκδόθηκε στη Μαδρίτη το 1621, το οποίο βρίσκει ο αφηγητής στην αίθουσα ανάγνωσης «Σπάνια βιβλία και Μουσική» στην Μπρίτις Λάιμπρερι, στο Σέιντ Πάνκρας. Λίγο αργότερα εντοπίζει το αντίγραφο ενός φυλλαδίου του 1772, που σε μια χαμένη παράγραφο διαβάζει τη πληροφορία ότι στο σπίτι του Αρμάντο, κατασκευαστή σκευών στο επάγγελμα, βρίσκεται η γραία ντε Σοτοϊγλέσιας. Το λείψανο έχει απολοτριωθεί και βρίσκεται στο παρεκκλήσιο του πατρός Βενθεσλάο, στην Εκκλησία του Τοχερίν. Ο αφηγητής επισκέπτεται το παρεκκλήσιο, και σε ένα δοχείο φυλάσσεται ένα μάτι χωρίς ίριδα- η Μαρκησία ντε Σιέτε Ιγλέσιας, να περιμένει αυτόν που θα έδινε μια και καλή ένα τέλος στο μαρτύριό της.

Στο επόμενο διήγημα της συλλογής «Τα δύο μαχαίρια», το πιο επιδέξιο της συλλογής, δύο σουγιάδες από λάμα, λαβές από μαυρισμένα κέρατα ταύρου με επάργυρη εγκοπή και συνολικό μήκος είκοσι οκτώ εκατοστά, φτιαγμένα στις 26 Νοεμβρίου 1935, μετά από μια διαδρομή που ξεκινάει από το Σοτοβέρδε, περνώντας από τη Μαδρίτη, το βόρειο Λονδίνο, τα Κανάρια νησιά, το Μαρόκο, το Τετουάν, το Εστορίλ, το Μπάιροϊτ, για να καταλήξουν στην Βιγιακεχόσα, εκεί που ο ταυρομάχος βυθίζει μέχρι τη λαβή, ένα καθαρό, αστραφτερό, κοφτερό σπαθί στην ωμοπλάτη του ταύρου, ο ταύρος μετά θάνατον, εκδικείται με τους σουγιάδες που φτιάχτηκαν από τα κέρατά του τους δύο κατόχους τους.

«Στο σπίτι των Στρόουμπρουκ» το παιγνίδι της αληθοφάνειας μας αφήνει το ερώτημα ποια ιστορία είναι αληθινή και ποια ψεύτικη. Πιστεύω ότι κάθε μυθιστορηματική ιστορία είναι ψεύτικη, γι’αυτό αν προσπαθούσα να απαντήσω στο ερώτημα, ποιος λέει την αλήθεια, ο αφηγητής ή η Ελίζαμπεθ, πρώην φίλη του αφηγητή, τα δύο πρόσωπα που επέζησαν από τη συντάντηση στο σπίτι των Στόουμπρουκ, θα πω κανένας. Η αλήθεια στην τέχνη είναι ένα τέχνασμα που προσπαθεί να κρύψει ένα ψέμα κι αντιστρόφως.

Στο «Το βιβλίο του πεπρωμένου» η φιλοσοφική ιδέα, έτσι την αναφέρει στο σημείωμα του στην ΕΡΤ ο Ρένχελ, ότι «σε καμία απολύτως περίπτωση δεν είναι δυνατόν ν’αλλάξουν τα γεγονότα που είναι γραμμένα στο Βιβλίου του Πεπρωμένου, ένα βιβλίο που έγινε αυστηρά για ν’αντικατοπτρίσει όσα έχουν ήδη συμβεί κι όσα πρόκειται να συμβούν, και κάθε προσπάθεια αλλαγής των γεγονότων καταλήγει μόνο στην επιβεβαιώσή τους» *επιβεβαιώνεται όταν ο Τζον Κϊνγκσλι , μέλος της ομάδας που έγραψε το βιβλίο, είναι ο μόνος από τα μέλη της ομάδας, που, από καθαρή σύμπτωση, κατέγραφει τα μελλοντικά οράματα στης ίδιας του της ζωής, με αποτέλεσμα να τρελαθεί.

Πασχίζοντας πεισματικά να παρακάμψει τις χειρότερες εκφάνσεις του μέλλοντός του, σταματά να περπατά στην εξωτερική μεριά των πεζοδρομίων τις βροχερές μέρες, γιατί ξέρει πως ένα ασημί αυτοκίνητο θα τον χτυπήσει χάνοντας τον έλεγχο σε μια λακκούβα με νερό και θα του σπάσει την κλείδα- σταματά να συχνάζει σε οποιοδήποτε μέρος επιτρεπόταν το κάπνισμα γιατί έχει διαβάσει στο βιβλίο ότι, χωρίς ο ίδιος να είναι καπνιστής, ένας μικρός όγκος θα εντοπιζόταν στον δεξιό του πνεύμονα μέσα σε δύο χρόνια- αποκτά όλο και περισσότερες εμμονές, σταματά μάλιστα να βλέπει τους συγγενείς και τους φίλους του, καθώς και τους συναδέλφους του από το Πανεπιστήμιο του Ουέστμινστερ, εξαιτίας των υποτιθέμενων βρόμικων παιχνιδιών που θα του έστειναν τα μέλη της σύνταξης του βιβλίου. Κλείνεται οριστικά στην Ψυχιατρική Κλινική του Τσέλσαμ, νότια του Λονδίνου, για την απόπειρα δολοφονίας ενός από τους αναγνώστες της ελληνικής μετάφρασης αυτής που ευτυχώς δεν ήμουν εγώ ή εσείς, απ΄ ό,τι γνωρίζω, που έχετε διαβάσει το βιβλίο.
Ο αφηγητής στο διήγημα «Μάτι στο χέρι» συναντά ένα εύσωμο άνδρα με κόκκινα μαλλιά, τον Χάακον, με οδοντοστοιχία από ατόφιο χρυσάφι, κι ένα τατουάζ κάποιου ονόματος ανάμεσα στα φρύδια, που ισχυρίζεται ότι μπορεί να ονειρεύεται αντικείμενα, πλάσματα και καταστάσεις, και μετά να τα κάνει να υπάρχουν πραγματικά. Μπορεί να μεταδώσει την ικανότητά αυτή στους άλλους, αν γίνονταν φίλοι του. Ο αφηγητής αποκτά την εμπιστοσύνη του, κι έτσι ο Χάακον, του δίνει τις οδηγίες του: “ Θα πρέπει να ξαπλώνεις ανάσκελα με το παράθυρο ανοιχτό για να δροσίζει ο κρύος αέρας τη φλόγα των ονεί ρων σου να κοιτάζεις το άσπρο ταβάνι για να προβάλλεις πάνω του τις επιθυμίες σου να είσαι πολύ συγκεντρωμέ νος σε ό,τι επιθυμείς και να το βλέπεις ξεκάθαρο μπροστά σου να μπορέσεις να μπεις σε μια κατάσταση νάρκης που να μην είναι ούτε πραγματικός ύπνος ούτε και αγρυπνία. Αυτό είν’ όλο». Ο αφηγητής πείθεται, την άλλη μέρα ξυπνάει μ’ένα μάτι στο χέρι. Είναι πλέον μέλος της φυλής των σημαδεμένων ανθρώπων. Αρχίζει να ονειρεύεται, και μετά από πολλή εξάσκηση, καταφέρνει επιτέλους να ολοκληρώσει ένα-δυο μήλα. Σιγά σιγά γίνεται επιδέξιος στην τέχνη της δημιουργίας μέσω ονείρου, και τολμά στόχους πιο φιλόδοξους. Καταφέρνει να γεμίσει την ντουλάπα του μ’ ένα χρυσό μήλο, ένα τσουβάλι νομίσματα με ανύπαρκτη σφραγίδα κοπής, ένα παγκόσμιο αντικλείδι, πολύτιμους λίθους χωρίς όμοιο μεταξύ των γήινων πετρωμάτων, δύο ρολόγια με περίπλοκο μηχανισμό και άχρηστο χρονόμετρο, ένα παλιό και αστείρευτο φλασκί ουίσκι, μαχαιροπίρουνα περίπου ομοιόμορφα, το σετ αγωνιστικά αυτοκινητάκια, κι ένα κοστούμι με τέλεια εφαρμογή που προσαρμόζεται σε κάθε σωματότυπο. Κάνει και λάθη: άδεια και κλειστά κουτάκια κονσέρβες, παπούτσια χωρίς σόλα, ένα τραπέζι χωρίς πόδια, ένα ψαλίδι που έκοβε κι απ’ τις δύο μεριές, μια πόρτα που δεν άνοιγε, ένα δωμάτιο χωρίς πόρτα, έναν καθρέφτη που καθρέφτιζε επιλεκτικά, ένα κλειδί του οποίου δεν βρήκε ποτέ την κλειδαριά, μια γενειάδα χωρίς πρόσωπο κι ένα σκύλο χωρίς στόμα και πεπτικό σύστημα. Κάνει όμως το λάθος να ονειρευτεί και να φτιάξει την κοιλιά και τον αφαλό μιας γυναίκας. Από κει ξεκινάει η κατάρευση. Αρχίζουν οι εφιάλτες, δεν ξέρει να εξαφανίζει πράγματα ούτε και να ονειρεύτεται την ανυπαρξία τους, φτάνει στην τρέλλα, σκέφτεται ότι όλα είναι ένα όνειρο, ακόμα και ο άνθρωπος που του μετέδωσε την ικανότητα να ονειρεύεται και να δημιουργεί, η πραγματικότητα θρυμματίζεται, ανοίγει σε χίλιες διακλαδώσεις, προσπαθεί να απαλλαγεί από το χάρισμα χωρίς να το καταφέρει, δεν ξέρει πως ακριβώς είναι, μπορεί να είναι δημιούργημα του ονείρου του άλλου του εαυτού. Το αντίγραφο του αντιγράφου.
Ποια είναι λοιπόν τα κρυμμένα ζώα στο ζωολογικό κήπο του Λονδίνου και πού βρίσκονται;
Ασπόνδυλο, πιθανώς της συνομοταξίας . Στερείται σώματος και οργάνων, με εξαίρεση το μοναδικό μάτι από το οποίο και αποτελείται. Εκμεταλλεύεται την εικόνα ξένων σωμάτων τα οποία ιδιοποιείται μέσω της αντανάκλασής τους στην κόρη του ματιού του. Ικανό να προκαλέσει παραισθήσεις στα θηράματά του. Είδος ανακαλυφθέν σε τέλμα της Αγκόλας». Πρόκειται στην κυριολεξία για ένα μάτι διαμέτρου τριάντα περίπου εκατοστών, χωρίς κανένα μυ να το στηρίζει, χωρίς καν βλέφαρα. Πλάσμα του οποίου η μύτη, τ’ αφτιά, τα χέρια, το στομάχι, όλα ήταν συγκεντρωμένα στην κόρη του ματιού.

Το «ΣΑΝΓΚ ΓΙΑΝΓΚ», πουλί προερχόμενο από την Κίνα. Διαθέτει ένα και μοναδικό πόδι που του επιτρέπει να πηδά εξαιρετικά μακριά.Τρία πηδήματα του Σανγκ Γιανγκ ισοδυναμούν με την περίμετρο της γης. Αυτό το μικρό πουλί έξι εκατοστών συνηθίζει να πίνει νερό των ποταμών και να το κατακρημνίζει στη γη προκαλώντας βροχή. «ΣΚΙΤΤ» Πουλί που αναπαράγεται στο βόρειο σέλας. Σύμφωνα με τους Νορβηγούς, το Σκιττ προϋπήρχε της στερεοποίησης του πλανήτη, με τη μορφή του πνευματικού αερίου. Υποστηρίζουν επίσης, ότι ο λόγος για τον οποίο ο Δημιουργός των Πλανητών του Ηλιακού Συστήματος διατηρεί αυτήν την περιοχή του σύμπαντος, είναι επειδή εκεί κατοικεί το Σκιττ. Πλάσμα αποτελούμενο από τρία σώματα, τρία στόματα κι έναν μόνο πρωκτό. Το «ΤΡΙΑΚΛΟ» είναι θηλαστικό του οποίου τα τρία ανθρωπόμορφα σώματα ενώνονται στις άκρες των μεσαίων δαχτύλων. Είναι παμφάγο, τρέφεται με φυτά από το ένα στόμα, αυγά και γαλακτοκομικά από το άλλο και ζώντα ζώα από το τρίτο. Δεδομένου ότι τα σώματα ενώνονται κυκλικά, το είδος κινείται διαγράφοντας κύκλους, η κοινωνική του οργάνωση είναι πενιχρή και δεν διαθέτει ευφυΐα ανάλογη της σωματικής του ανάπτυξης. «ΝΑΓΚΑ». Φίδι-δράκος με εφτά κεφάλια προερχόμενο από το Ινδοστάν. Κατοικεί σε παλάτια σκαμμένα κάτω από τη γη. Το Νάγκα είναι ένα ανώτερο ον το οποίο όταν αθροίσει έναν απροσδιόριστο αριθμό αμαρτιών, υποβιβάζεται σε ανθρώπινο σώμα. Μετά την υποβάθμιση, θα πρέπει να αποκαταστήσει τα σφάλματά του και να συμφιλιωθεί με τη φύση, προκειμένου ν’ απαλλαγεί από την εμφάνιση που του προκαλεί απέχθεια. Ενσάρκωσή του η Σαμ, η Σαμάνθα, το αφεντικό του αφηγητή. Το «ΨΑΡΙ ΤΟΥ ΚΑΘΡΕΦΤΗ» κατοικεί στα βάθη των καθρεφτών. Θα είναι το πρώτο που θα ξυπνήσει όταν θα λυθούν τα μάγια που κρατούν σε βαθύ λήθαργο τα πλάσματα του κόσμου των καθρεφτών.

Το «ΫHANX» που το ύψος του δεν ξεπερνά τα τρία εκατοστά. Έχει την αθώα όψη εκείνων των λαστιχένιων παιχνιδιών με τα οποία παίζουν τα παιδιά κάτω των δύο ετών. Από άποψη εμφάνισης, το πιο κοντινό στο Ϋhanx πλάσμα που μπορούμε να βρούμε στη γνωστή φύση —αν και πιθανόν να έχει μεγαλύτερη σχέση με τους μύκητες και τη φτέρη— είναι το μύδι. Η διαφορά ήταν ότι το Ϋhanx έχει μια σειρά από τέσσερα μάτια στρογγυλά σαν μαργαριταράκια, τέσσερα πλοκάμια —ή νημάτια— που συστέλλονταν, ένα μοναδικό πόδι παρόμοιο με των δίποδων, και ήταν μπλε. Μπορεί να μεταμορφωθεί σε ιδέα ή σε καπέλο.
Το Ϋhanx εκτοξεύει τα τέσσερα συστελλόμενα νημάτιά του, τα μπήγει ανώδυνα στο κεφάλι του αφηγητή και σπέρνει εκεί τα σπόρια του.

Τι να πιστέψουμε ή όχι είναι αποκλειστική υπόθεση του αναγνώστη. Αν θέλετε τη δική μου γνώμη μου αρέσουν τα αληθινά ψέματα.

Προσπερνώ το αδύναμο αφηγηματικά διήγημα της συλλογής « Η σοφίτα των Καρλάιλ» όπου ο υποτιθέμενος γιος τού Τόμας Καρλάιλ και της Τζέινι Ουέλς, της γυναίκας του, ο οποίος, κλεισμένος στη σοφίτα του σπιτιού, όταν σκέφτεται πως κάτι υπάρχει, η ένταση της σκέψης του κάνει το αντικείμενο, όσο αντιφατικό κι αν είναι, να εμφανιστεί στην πραγματικότητα, όπως ακριβώς τον Ουάλας Μπένζαμιν Τάιλερ, τον άνθρωπο που τον συναντά στη σοφίτα, ο οποίος μετά την συνάντηση αυτή παύει να υπάρχει, από τη στιγμή που έτσι το αποφάσισε ο ένοικος της σοφίτας του αριθμού 5 της Τσέινι Ρόου, για να φτάσω στο φεγγαρόφωτο, τελευταίο διήγημα της συλλογής «Το μαργαριτάρι, το μάτι, οι σφαίρες», όπου ο Στιβ Ο’ Ντόνιοχιου, αυτοκτονεί γιατί δεν μπορεί να αντέξει άλλο το αβάσταχτο βάρος ενός σύμπαντος, επειδή κουβαλάει στο μάτι του ένα ολόκληρο σύμπαν, με τους γαλαξίες του και τα πλανητικά του στοιχεία. Δεν προχωρώ σε περισσότερες λεπτομέρειες γι’αυτό το ευρηματικό διήγημα, γιατί ένα «κοσμικό αστείο» αξίζει να γίνει γνωστό σε απ’ευθείας συνάντηση με τον αφηγητή του, για να μη χάσει τίποτα από την γοητεία της αποκάλυψής του.

Συμπερασματικά, η ευδοκία της συγγραφής μπορεί να στηρίζεται σε ονόματα σαν του Χουάν Χαθίντο Μουνιόθ Ρένχελ, και η επικράτεια της αναγνωστικής μας εμπειρίας , ευτυχώς, θα διευρύνεται.

* http://www.ert.gr/radiotileorasi/mystiki-eteria-tou-onirou-grafi-o-juan-jacinto-munoz-rengel/

O σπουδαίος Juan Jacinto Muñoz-Rengel, συγγραφέας του πολυσυζητημένου «88 Mill Lane», μιλά στο Time Out

Είναι ένας από τους πιο διακεκριμένους ισπανούς συγγραφείς διηγημάτων και μικρών κειμένων, με περισσότερα από πενήντα εθνικά και διεθνή βραβεία στο ενεργητικό του.

Και φέτος το φθινόπωρο, για πέμπτη συνεχή χρονιά, στην Αθήνα, πραγματοποιείται ο Περίπατος με τους Eυρωπαίους λογοτέχνες και μάλιστα φέτος μεταφέρεται στο Κέντρο Πολιτισμού Ίδρυμα Σταύρος Νιάρχος* το Σάββατο 29 Σεπτεμβρίου. Το δίκτυο EUNIC (European Union National Institutes for Culture / Ένωση Μορφωτικών Ινστιτούτων της Ευρωπαϊκής Ένωσης) προσκαλεί τους φίλους των βιβλίων να συναντήσουν σημαντικούς λογοτέχνες από διάφορες χώρες της Ευρώπης, στο πλαίσιο των δράσεων του EUNIC για την κατανόηση, την προώθηση και την ενίσχυση της πολιτισμικής και γλωσσικής ποικιλομορφίας και της συνεργασίας μεταξύ των ευρωπαϊκών κοινωνιών. Στόχος, η ανάδειξη της πολυμορφίας της λογοτεχνικής έκφρασης στην Ευρώπη και η παρουσίαση της σύγχρονης ευρωπαϊκής λογοτεχνίας και των ευρωπαίων λογοτεχνών στο ευρύ κοινό, μέσω μιας σειράς ομιλιών, παρουσιάσεων, δημοσίων αναγνώσεων και άλλων παράλληλων δράσεων.

Στον φετινό Περίπατο συμμετέχουν οι λογοτέχνες: Susanne Gregor (Πρεσβεία Αυστρίας), Mike Kenny (British Council), Κυριάκος Μαργαρίτης (Σπίτι της Κύπρου), Véronique Ovaldé (Γαλλικό Ινστιτούτο Ελλάδος), Juan Jacinto Muñoz-Rengel (Instituto Cervantes de Atenas), Joachim Sartorius (Goethe-Institut Athen), Piotr Socha (Πρεσβεία Πολωνίας), Ole Robert Sunde (Πρεσβεία Νορβηγίας, Νορβηγικό Ινστιτούτο Αθηνών).

Ο Juan Jacinto Muñoz-Rengel έχει ήδη αναγνωριστεί από το διεθνή Τύπο και τους κριτικούς ως ένας από τους αξιότερους συνεχιστές της συγγραφικής παράδοσης του Καλβίνο και του Μπόρχες, ενώ μερικά από τα διηγήματά του έχουν συμπεριληφθεί στις σημαντικότερες ανθολογίες της Ισπανίας. Μεγάλο μέρος του έργου του έχει μεταφραστεί στα Αγγλικά, στα Γαλλικά, στα Ιταλικά, στα Ρωσικά και στα Τουρκικά, και έχει εκδοθεί σε δώδεκα χώρες.

Η συλλογή διηγημάτων με τίτλο «Η μυστική εταιρία του ονείρου» είναι το πρώτο του βιβλίο στα ελληνικά από τις εκδόσεις Opera. Πρόκειται για δημιουργικό μονοπάτι φαντασίας, που έχοντας βάση τα λονδρέζικα σκηνικά και τους βρετανικούς τόπους παρασύρει τον αναγνώστη σε ένα άμεσα σκοτεινό, υπερρεαλιστικό και άκρως γοητευτικό κόσμο. Οι δέκα ιστορίες του βιβλίου προσφέρουν εικόνες που δύσκολα ξεχνάς καθώς μιλούν για το παράδοξο, το ανεπίστροφο, το υπαρξιακό άγχος, την αναζήτηση της αθανασίας, τον προσδιορισμό της ταυτότητας, τη ματαιότητα, το πάθος, τις ενστικτώδεις παρορμήσεις, τον ερωτισμό, τα απωθημένα και το υποσυνείδητο.

Θέλατε πάντοτε να γίνετε συγγραφέας;

Όταν ήμουν μικρός συνήθιζα να φαντάζομαι ότι έπρεπε να εξηγώ τα πάντα του πλανήτη μας σ’ ένα φανταστικό εξωγήινο φίλο. Υποθέτω ότι κάπως υπήρχαν οι δύο κλίσεις μου: οι σπουδές μου στην φιλοσοφία και η δουλειά μου ως συγγραφέας. Βασικά, όμως, η πρώτη μου σοβαρή απόφαση το να γίνω συγγραφέας ήταν στα 18, όταν έγραψα το πρώτο μου μυθιστόρημα κι από τότε δεν σταμάτησα να γράφω κάθε μέρα. Τώρα, γράφω για να εξηγήσω τον κόσμο στον εαυτό μου. Και για να διασκεδάσω.

Μπορείτε να μου περιγράψετε μια τυπική ημέρα εργασίας σας;

Σηκώνομαι στις έξι το πρωί, κάθε μέρα. Γράφω για τέσσερις συνεχείς ώρες και τον υπόλοιπο χρόνο μου τον αφιερώνω για να ξαναδιαβάζω και να διορθώνω. Το μεσημέρι, έχω, ήδη, συμπληρώσει μια γεμάτη μέρα δουλειάς. Αν γράφω μικρές ιστορίες ή άρθρα, τα απογεύματα μπορώ να διαβάσω, να κρατήσω σημειώσεις, να ανταποκριθώ σε διάφορες υποχρεώσεις… Αλλά μερικές φορές, όταν είμαι σ’ ένα μυθιστόρημα, γράφω και διορθώνω ξανά για άλλες οκτώ ώρες.

Τί απολαμβάνετε περισσότερο στη δουλειά σας;

Το κομμάτι το οποίο μου αρέσει περισσότερο, είναι όταν συλλαμβάνω τις ιδέες ή όταν αποσαφηνίζονται οι διαφορετικές σκηνές ή τα κεφαλαία στο μυαλό μου. Καθώς επίσης, όταν επιτέλους βλέπω τις ιστορίες να παίρνουν ένα οριστικό σχήμα. Μεταξύ των δύο άκρων, υπάρχει καθημερινή πάλη.

Από πού εμπνέεστε;

Από οπουδήποτε. Συνήθως κυκλοφορώ μ’ ένα σημειωματάριο στη τσέπη. Οι ιστορίες αποτελούνται από πολλά στοιχεία: όχι μόνο από ιδέες, αλλά, επίσης, από σενάρια, χαρακτήρες, τρόποι επικοινωνίας, μικρές λεπτομέρειες,  γεγονότα, τα οποία όλα θέτουν σε κίνηση την πλοκή της. Και μέχρι να έχεις τα πάντα, ίσως πάρει χρόνο. Γι’ αυτό και πρέπει να συλλέγεις ασταμάτητα και πειθαρχημένα. 

Μερικοί  από τους αναγνώστες μας, ίσως να μην γνωρίζουν πολλά για τη «Μυστική εταιρεία του ονείρου». Θέλετε να μας πείτε λίγα λόγια για το βιβλίο σας;

Έγραψα τις ιστορίες του «88 Mill Lane», όταν ζούσα στο Λονδίνο. Αυτά ήταν μερικά πολύ παραγωγικά χρόνια, επειδή αισθανόμουν τους δρόμους γεμάτους από Βικτωριανά  αισθήματα, από εμπνεύσεις των συγγραφέων Στίβενς και Ντίκενς. Όλα ήταν πολύ αναζωογονητικά. Και από εκείνες τις μέρες που ήταν σύντομες, όταν βράδιαζε κλεινόμουν σ’ ένα (Βικτωριανό) σπίτι να γράφω για ώρες.

Τα βιβλία σας έχουν δεχτεί άριστες κριτικές και βραβεία. Περιμένατε αυτή την επιτυχία;

Εκτός από το να δουλεύω καθημερινά το επόμενο βιβλίο, ακόμα πάω για ψώνια στο σούπερ μάρκετ, μαγειρεύω, καθαρίζω και προσπαθώ να πληρώσω τους λογαριασμούς. Η επιτυχία είναι πάντα σχετική.

Υπάρχει ένα βιβλίο που θα θέλατε να το έχετε γράψει;

Υπάρχουν αρκετά. «Η εφεύρεση του Μορέλ» του Adolfo Bioy Casares, ή «Οι αόρατες πόλεις» του Italo Calvino, ή το «Σφαγείο νούμερο πέντε» του Kurt Vonnegut, ή το «Σολάρις» του Stanisław Lem. Ή οποιαδήποτε μικρή ιστορία του Borges. Όλα αυτά είναι τέλεια τεχνάσματα της λογοτεχνικής φαντασίας.

Τί έπεται στη συνέχεια;

Τώρα, τελειώνω την επεξεργασία ενός «διαστροφικού» μικρού μυθιστορήματος, με το οποίο ελπίζω να καταφέρω να τρομάξω ορισμένους από τους αναγνώστες. Παράλληλα, στην Ελλάδα, αυτή την περίοδο, μεταφράζεται και «Το βιβλίο των μικρών θαυμάτων» από τις εκδόσεις Opera, το οποίο εύχομαι να σας ενθουσιάσει.

* Εθνική Βιβλιοθήκη της Ελλάδος, Ίδρυμα Σταύρος Νιάρχος, Λ. Ανδρέα Συγγρού 364, Καλλιθέα, Αθήνας, 176 74. Είσοδος ελεύθερη.

5ος Ευρωπαϊκός Λογοτεχνικός Περίπατος στο Κέντρο Πολιτισμού Ίδρυμα Σταύρος Νιάρχος

Η βόλτα με τους Ευρωπαίους λογοτέχνες συνεχίζεται και μεταφέρεται στην Εθνική Βιβλιοθήκη της Ελλάδος, στο Κέντρο Πολιτισμού Ίδρυμα Σταύρος Νιάρχος.

Και φέτος το φθινόπωρο, για πέμπτη συνεχή χρονιά, ο Περίπατος με τους Ευρωπαίους λογοτέχνες συνεχίζεται και μεταφέρεται στον Πύργο Βιβλίων της Εθνικής Βιβλιοθήκης της Ελλάδος,.

Το δίκτυο EUNIC (European Union National Institutes for Culture / Ένωση Μορφωτικών Ινστιτούτων της Ευρωπαϊκής Ένωσης) προσκαλεί τους φίλους των βιβλίων να συναντήσουν σημαντικούς λογοτέχνες από διάφορες χώρες της Ευρώπης σε μια γιορτή της ευρωπαϊκής λογοτεχνίας και της διαφορετικότητας, στο πλαίσιο της διοργάνωσης «Αθήνα 2018 – Παγκόσμια Πρωτεύουσα Βιβλίου» του δήμου Αθηναίων.

Ο 5ος Ευρωπαϊκός Λογοτεχνικός Περίπατος πραγματοποιείται το Σάββατο 29 Σεπτεμβρίου 2018, από τις 11:00 έως τις 16:00, στην αίθουσα (ισόγειο) του Πύργου Βιβλίων της Εθνικής Βιβλιοθήκης της Ελλάδος, στο πλαίσιο των δράσεων και συνεργειών του EUNIC για την κατανόηση, την προώθηση και την ενίσχυση της πολιτισμικής και γλωσσικής ποικιλομορφίας και της συνεργασίας μεταξύ των ευρωπαϊκών κοινωνιών. Στόχος, η ανάδειξη της πολυμορφίας της λογοτεχνικής έκφρασης στην Ευρώπη και η παρουσίαση της σύγχρονης ευρωπαϊκής λογοτεχνίας και των ευρωπαίων λογοτεχνών στο ευρύ κοινό, μέσω μιας σειράς ομιλιών, παρουσιάσεων, δημοσίων αναγνώσεων και άλλων παράλληλων δράσεων.

Στον φετινό Περίπατο συμμετέχουν οι λογοτέχνες: Susanne Gregor (Πρεσβεία Αυστρίας), Mike Kenny (British Council), Κυριάκος Μαργαρίτης (Σπίτι της Κύπρου), Juan Jacinto Mynoz Rengel (Instituto Cervantes de Atenas), Véronique Ovalde (Γαλλικό Ινστιτούτο Ελλάδος), Joachim Sartorious (Goethe-Institut Athen), Piotr Socha (Πρεσβεία Πολωνίας), Ole Robert Sunde (Πρεσβεία Νορβηγίας, Νορβηγικό Ινστιτούτο Αθηνών).

Παρουσιάζει και συντονίζει ο Άλεξ Κάβδας, ιδρυτής του lifeofculture.com.

Προσκεκλημένοι Λογοτέχνες

Η Susanne Gregor γεννήθηκε το 1981 στη Zilina της Σλοβακίας και μετακόμισε το 1990 με την οικογένειά της στην Αυστρία. Μετά το πέρας των σπουδών της στη Γερμανική Φιλολογία και Δημοσιογραφία στο Salzburg δίδαξε στο University of New Orleans (Γερμανικά ως Ξένη Γλώσσα). Είναι κάτοικος Βιέννης από το 2005. Από το 2009 έχει πραγματοποιήσει πολλές δημοσιεύσεις σε λογοτεχνικά περιοδικά και ανθολογίες.

Για τα σύντομα πεζογραφήματά της έλαβε το χρηματικό έπαθλο του λογοτεχνικού βραβείου Hohenems, καθώς και το λογοτεχνικό βραβείο exil-literaturpreis «schreiben zwischen den kulturen». Το 2011 κυκλοφόρησε το πρώτο της μυθιστόρημα με τίτλο Kein eigener Ort από τις εκδόσεις Exil, το οποίο προτάθηκε το 2012 για το λογοτεχνικό βραβείο Alpha. Το δεύτερο μυθιστόρημά της με τίτλο Territorien κυκλοφόρησε το 2015 από τις λογοτεχνικές εκδόσεις Droschl. Βραβεία και διακρίσεις : 2013 Υποτροφία STARTstipendium του Υπουργείου Παιδείας, Τέχνης και Πολιτισμού της Αυστρίας / 2010 Λογοτεχνικό βραβείο exil-literaturpreis «schreiben zwischen den kulturen» / 2009 Χρηματικό έπαθλο του Λογοτεχνικού Βραβείου Hohenems.

Βιβλία : Territorien (μυθιστόρημα), Λογοτεχνικές εκδόσεις Droschl, Graz, 2015/ Kein eigener Ort (μυθιστόρημα), Εκδοτικός οίκος Exil, Wien, 2011.

Ο Mike Kenny θεωρείται ένας από τους κορυφαίους θεατρικούς συγγραφείς της γενιάς του, με ειδίκευση στο παιδικό θέατρο. Η εφημερίδα Independent τον έχει συμπεριλάβει στους δέκα καλύτερους θεατρικούς συγγραφείς εν ζωή, ενώ έργα του παίζονται σε ολόκληρο τον κόσμο. Στις τελευταίες του επιτυχίες περιλαμβάνονται τα «Random Selfies» (Ovalhouse) και «The Messenger» (Barnstorm, Ireland), αλλά και πετυχημένες μεταφορές των «Solace of the Road» (Derby Theatre), «Wind in the Willows» (York Theatre Royal), «The Boy Who Cried Wolf» (Tutti Frutti) και «Edmund the Learned Pig» (The Royal Exchange).

Η μεταφορά του «The Railway Children» στο θεατρικό σανίδι απέσπασε το Olivier Award. Το 2012 επανέκδωσε το «The York Mysteries», και έκτοτε αφοσιώθηκε στο «Blood and Chocolate», ένα φιλόδοξο έργο. Τέλος, έχει εκπροσωπήσει τη Βρετανία στο World Congress of Children’s Theatre στη Βαρσοβία με την επανέκδοση-μεταφορά του κλασικού έργου «Rapunzel».

Ο Κυριάκος Μαργαρίτης γεννήθηκε στην Κύπρο το 1982. Παρακολούθησε σπουδές Κλασικής και Νεοελληνικής Φιλολογίας στο Εθνικό και Καποδιστριακό Πανεπιστήμιο Αθηνών, όπου εκπόνησε τη διδακτορική του διατριβή για το έργο του Αλέξανδρου Παπαδιαμάντη. Εξέδωσε το πρώτο του βιβλίο, το ιστορικό μυθιστόρημα Ο Γιωρκής ο Καρπασίτης, το 1998. Την περίοδο 2001-2011 κυκλοφόρησαν 8 βιβλία του για παιδιά, το τελευταίο εκ των οποίων, με τίτλο Τα τρύπια τείχη, τιμήθηκε με αναγραφή στον πίνακα White Ravens της Διεθνούς Βιβλιοθήκης Νεότητας του Μονάχου. Η συλλογή διηγημάτων Μικροί ερωτικοί θρήνοι τιμήθηκε με το Κρατικό Βραβείο Νέου Λογοτέχνη στην Κύπρο το 2002 και ήταν η κυπριακή συμμετοχή για τη Λογοτεχνία στη 12η Biennale Νέων Καλλιτεχνών από την Ευρώπη και τη Μεσόγειο (Νάπολη, 2005).Ανάμεσα 2006 και 2013 εκδόθηκαν 5 έργα αφηγηματικής μυθοπλασίας, όλα εισαγωγές σε ευρύτερους μυθιστορηματικούς κύκλους, το σώμα των οποίων έμεινε ανέκδοτο ή ανολοκλήρωτο. Τα άρθρα και τα δοκίμιά του, σε έντυπα και ηλεκτρονικά μέσα, εκκινούν από θέματα όπως η στρατιωτική ιστορία και η θεωρία του μυθιστορήματος, και επιχειρούν μιαν εκβολή στην οντολογία του προσώπου και την ησυχαστική γνωσιολογία της αγάπης. Τον Οκτώβριο του 2017, κυκλοφόρησε, από τις εκδόσεις Ίκαρος, το βιβλίο Κρόνακα, πρώτο μέρος μιας μυθιστορηματικής χρονογραφίας που αριθμεί περί τους 33 τόμους.

O Χουάν Χαθίντο Μουνιόθ Ρένχελ (Juan Jacinto Muñoz-Rengel) γεννήθηκε στη Μάλαγα το 1974 και είναι ένας από τους πιο διακεκριμένους ισπανούς συγγραφείς διηγημάτων και μικρών κειμένων, με περισσότερα από πενήντα εθνικά και διεθνή βραβεία στο ενεργητικό του. Έχει ήδη αναγνωριστεί από τον διεθνή Τύπο και την κριτική ως ένας από τους αξιότερους συνεχιστές της συγγραφικής παράδοσης του Καλβίνο και του Μπόρχες, ενώ μερικά από τα διηγήματά του έχουν συμπεριληφθεί στις σημαντικότερες ανθολογίες της Ισπανίας. Μεγάλο μέρος του έργου του έχει μεταφραστεί στα Αγγλικά, στα Γαλλικά, στα Ιταλικά, στα Ρωσικά και στα Τουρκικά, και έχει εκδοθεί σε δώδεκα χώρες.

Η μυστική εταιρεία του ονείρου είναι το πρώτο του βιβλίο στα ελληνικά (εκδ. Όπερα), ενώ τώρα ετοιμάζεται και το δεύτερο, Το βιβλίο των μικρών θαυμάτων.

Φετινή Γαλλίδα καλεσμένη η Véronique Ovaldé. Από βιβλίο σε βιβλίο, καθιερώνεται ως μιααπό της κύριες μορφές της σύγχρονης γαλλικής λογοτεχνικής σκηνής. Έπειτα από τη θερμή υποδοχή από το κοινό και κριτικούς των πρώτων της βιβλίων, η αναγνώριση ήρθε το 2009,με το Βραβείο Renaudot των μαθητών λυκείου και το Βραβείο France Télévisions για το Όσα ξέρω για τη Βέρα Κάντιντα, το έβδομο της μυθιστόρημα. Τα βιβλία της έχουν μεταφραστεί σε πολλές γλώσσες.
Είναι επίσης εκδότρια στο Points, υπεύθυνη του αστυνομικού μυθιστορήματος, ποίησης και της συλλογής Signatures.

Το 2016, ορίστηκε πρόεδρος της επιτροπής Vie littéraire του Εθνικού Κέντρου Βιβλίου

O Joachim Sartorius γεννήθηκε το 1946 στο Φιρτ και μεγάλωσε στην Τύνιδα. Σήμερα, μετά από μεγάλα διαστήματα παραμονής του στη Νέα Υόρκη, την Κωνσταντινούπολη και τη Λευκωσία, ζει στο Βερολίνο. Από το 2001 έως το 2011 ήταν διευθυντής του φεστιβάλ Berliner Festspiele.

Ο Joachim Sartorius είναι ποιητής και μεταφραστής. Έχει δημοσιεύσει οκτώ ποιητικές συλλογές, εκ των οποίων η τελευταία έχει τίτλο Für nichts und wieder alles [«Για το τίποτα και για όλα»] (2016), πολλά βιβλία σε συνεργασία με εικαστικούς καλλιτέχνες και τα ποιητικά ταξιδιωτικά αφηγήματα Die Prinzeninseln [«Τα Πριγκιπόννησα»] (2009) και Mein Zypern [«Η δική μου Κύπρος»] (2013).

Έχει επιμεληθεί τις εκδόσεις απάντων του Malcolm Lowry και του William Carlos Williams, καθώς και των ανθολογιών Atlas der neuen Poesie [«Άτλαντας της σύγχρονης ποίησης»] (1995), Minima Poetica (1999) και Niemals eine Atempause. Handbuch der politischen Poesie im 20.Jahrhundert [«Ποτέ μια ανάσα. Εγχειρίδιο της πολιτικής ποίησης του 20ού αιώνα»] (2014). Είναι μέλος της Γερμανικής Ακαδημίας για τη Γλώσσα και την Ποίηση.

Ο Piotr Socha γεννήθηκε στην Πολωνία το 1966. Είναι σκιτσογράφος, εικονογράφος και σχεδιαστής. Σπούδασε στο Τμήμα Χαρακτικής της Ακαδημίας Καλών Τεχνών στη Βαρσοβία. Επί πολλά χρόνια συνεργαζόταν ως σκιτσογράφος με εφημερίδες και περιοδικά στην Πολωνία και στο εξωτερικό. Έχει σχεδιάσει τηλεοπτικά σποτ πολλών εκπομπών, ακόμα και δελτίων ειδήσεων και καλλιτεχνικών φεστιβάλ. Συνεργάσθηκε με εκδοτικούς οίκους ως εικονογράφος βιβλίων. Το βιβλίο του με τίτλο «Μέλισσες», το οποίο εκδόθηκε στην Πολωνία το 2015, έχει μεταφραστεί σε 24 γλώσσες και απέσπασε πολλά βραβεία. Το βιβλίο αυτό προέκυψε από την αγάπη του για τη φύση και ειδικά για τις μέλισσες, μιας και μεγάλωσε σε οικογένεια μελισσοκόμων. Στην Ελλάδα κυκλοφόρησε φέτος από τις εκδόσεις Μικρή Σελήνη της εταιρείας Ψύχαλος. Πριν από λίγες εβδομάδες εκδόθηκε στην Πολωνία το καινούργιο του καταπληκτικό βιβλίο – λεύκωμα  με τίτλο «Δέντρα».

O Ole Robert Sunde, γεννημένος το 1952, πρωτοεμφανίστηκε το 1982 με το : «Ξοπίσω σου» (Hakk i hæl). Από τότε εξέδωσε αρκετά μυθιστορήματα και συλλογές δοκιμίων· έλαβε το βραβείο Gyldendal, καθώς και το βραβείο Aschehoug. Τιμήθηκε το 2013 με το Λογοτεχνικό Βραβείο απ’ το Συμβούλιο των Βορείων Χωρών ( Nordic Council) για το: «Ο πόλεμος ήταν ιστορία της οικογένειάς μου» (Krigen var min families historie ) (2012). Τιμήθηκε το 2017 με το βραβείο Brage, για το: «Η Πηνελόπη είναι άρρωστη» (Penelope er syk). “… Ο «ιχνηλάτης» Σούντε επανακτά το δικό του χαμένο χρόνο και των γονιών του, μες απ’ τις πολλές του συνειρμικές καταβυθίσεις, και τον βάζει στο χαρτί αυθόρμητα -φαινομενικώς ανεπιμέλητα. Έγραψε το καλύτερο βιβλίο που έχω διαβάσει χρόνια τώρα…” Frode Johansen Riopelle στην εφημερίδα: Klassekampen για το: «Ο πόλεμος ήταν ιστορία της οικογένειάς μου».

Ψύχαλος. Πριν από λίγες εβδομάδες εκδόθηκε στην Πολωνία το καινούργιο του καταπληκτικό βιβλίο – λεύκωμα με τίτλο «Δέντρα». O Ole Robert Sunde, γεννημένος το 1952, πρωτοεμφανίστηκε το 1982 με το : «Ξοπίσω σου» (Hakk i hæl). Από τότε εξέδωσε αρκετά μυθιστορήματα και συλλογές δοκιμίων· έλαβε το βραβείο Gyldendal, καθώς και το βραβείο Aschehoug. Τιμήθηκε το 2013 με το Λογοτεχνικό Βραβείο απ’ το Συμβούλιο των Βορείων Χωρών ( Nordic Council) για το: «Ο πόλεμος ήταν ιστορία της οικογένειάς μου» (Krigen var min families historie ) (2012). Τιμήθηκε το 2017 με το βραβείο Brage, για το: «Η Πηνελόπη είναι άρρωστη» (Penelope er syk). “… Ο «ιχνηλάτης» Σούντε επανακτά το δικό του χαμένο χρόνο και των γονιών του, μες απ’ τις πολλές του συνειρμικές καταβυθίσεις, και τον βάζει στο χαρτί αυθόρμητα -φαινομενικώς ανεπιμέλητα. Έγραψε το καλύτερο βιβλίο που έχω διαβάσει χρόνια τώρα…” Frode Johansen Riopelle στην εφημερίδα: Klassekampen για το: «Ο πόλεμος ήταν ιστορία της οικογένειάς μου».

Link/www.elculture.gr

«Ιστορίες που σε κάνουν ιστορία τους, γράφει ο Γιώργος Ελ. Τζιτζικάκης [Η μυστική εταιρία του ονείρου, Χ. Χ. Μ. Ρένχελ]

Η συλλογή διηγημάτων με τίτλο «Η μυστική εταιρία του ονείρου» είναι το πρώτο βιβλίο του συγγραφέα Χ.Χ.Μ.Ρένχελ που εκδίδεται στα ελληνικά. Πρόκειται για ένα άκρως εντυπωσιακό και δημιουργικό μονοπάτι φαντασίας, που έχοντας βάση τα λονδρέζικα σκηνικά και τους βρετανικούς τόπους παρασύρει τον αναγνώστη σε ένα άμεσα σκοτεινό, υπερρεαλιστικό και άκρως γοητευτικό κόσμο. 

Οι ιστορίες του βιβλίου είναι

1. «Οι θαμώνες του La Brioche»: Διήγημα που μας τοποθετεί στον παρατηρητικό κόσμο του Ρένχελ μιλώντας για ένα υπαρκτό καφέ στο οποίο συχνάζουν –ποιοι άλλοι;– οι μελλοντικοί ήρωες των ιστοριών του. Στρωτή και περιγραφική, η ιστορία μιλάει για την υπερφυσική πιθανότητα ένας συγγραφέας γράφοντας, να επηρεάσει την πραγματικότητα του διπλανού του μέσα από ένα κείμενό του. Πολύ ενδιαφέρουσα και όμορφη είσοδος στη συλλογή.  

2. «Η μυστική κοινωνία του ονείρου»: Το διήγημα που δίνει και το όνομά του στην ελληνική έκδοση αφορά μια ομάδα ανδρών που συναθροίζεται, έχοντας ανακαλύψει έναν παράδοξο τρόπο να μοιράζονται κοινά τα όνειρά τους –και μέσα από αυτά τις ζωές, τα απωθημένα, τις μύχιες σκέψεις και τις ειδεχθείς πράξεις τους. Η ιστορία μου έφερε κατά νου το διήγημα «Οι Μάγοι» του Γέιτς καθώς κυλάει αγκαζέ με έναν αποκρυφιστικό ρομαντισμό. Το βρήκα εξαιρετικό· πραγματική λογοτεχνία! «…θα υπάρξουν κι άλλες μέρες και ευκαιρίες, αλλά σκέφτεσαι ακόμη πως μπορεί και να μην υπάρξουν άλλες μέρες ούτε άλλες ευκαιρίες, πως η μόνη σίγουρη μέρα είναι σήμερα, και πως ό,τι δεν κάνεις σήμερα δεν θα το κάνεις ποτέ, γιατί αύριο η πράξη δεν θα είναι ίδια αλλά άλλη, διαφορετική, υπό άλλες συνθήκες και με άλλες δυνατότητες, μ’ άλλα λόγια: τη σημερινή συνουσία δεν θα την ξαναζήσεις αύριο»

3. «Η μαρκησία Ντε Σιέτε Ιγλέσιας»: Ένα σύντομο διήγημα που κεκαλυμμένα μα εξαίσια, κλείνει το μάτι στον Γκόγκολ. Πνευματώδης υπερρεαλισμός που μιλάει για την «κατάρα» μιας αθανασίας, εξετάζοντας την περίπτωση μιας απέθαντης μαρκησίας. Τόσο μικρό που δεν το χορταίνεις όσο θα ήθελες –και όσο προσδοκάς.

4. «Τα δύο μαχαίρια»: Το οδοιπορικό δύο μαχαιριών που η λαβές τους σμιλεύτηκαν από τα κέρατα ενός ταύρου που έπεσε στην αρένα. Μια μεταφυσική ιστορία εκδίκησης που συναντάει το πάθος, τις οικογενειακές διαφορές, αλλά και τον ισπανικό εμφύλιο και το τρίτο ράιχ. Ιστορία αχαλίνωτα ρέουσα, με δεκάδες αληθινά γεγονότα και ταξιδιάρικη ορμή.

5. «Το Σπίτι των Στρόουμπρουκ»: Μια ιστορία αντεκδίκησης ενός αναπόκτητου έρωτα. Γοτθικό νουάρ που σπέρνει θάνατο, δοσμένο μέσα από τις διηγήσεις ενός αφηγητή που επιχειρεί να μας μπερδέψει με τα όσα μας λέει –ή μήπως όχι;

6. «Το βιβλίο του Πεπρωμένου»: Μιλάει για αυτό ακριβώς που λέει ο τίτλος της, ένα βιβλίο που μέσα του γράφει όσα πράχθηκαν και όσα θα πραχθούν (!) στις ζωές όλων. Αν δεν ήταν γραμμένη από τον Ρένχεν, θα μπορούσε εύκολα να είναι μια ιστορία του Στίβεν Κινγκ.

7. «Το μάτι στο χέρι»:Μια γκροτέσκα διήγηση που μιλάει για τις συνέπειες –συνήθως φρικτές!– της υλοποίησης των ονείρων μας. Τι ιδέα! Έχετε σκεφτεί τι θα γινόταν πράγματι αν υπήρχε τρόπος, το καθετί τρελό που σχηματίζει το υποσυνείδητό μας όσο κοιμόμαστε, να μην αποτελεί μια μεταφορά των συναισθημάτων μας αλλά το επόμενο πρωί να βρίσκεται δίπλα μας σαν ανοίξουμε τα μάτια;

8. «Κρυμμένα ζώα στο ζωολογικό κήπο του Λονδίνου»: Και μέσα από αυτά τα τόσο παράδοξα πλάσματα, έχουμε μια ιστορία που ξεπηδούν οι λαβκραφτικές επιρροές του Ρένχελ αλλά και ο φαντασιακός κόσμος του Κλάιβ Μπάρκερ. Απολαυστικό για τις εικόνες του.

9. «Η σοφίτα του Τόμας Καρλάιλ»:Πιο όριο ύπαρξης –και ανυπαρξίας– θα μπορούσαμε να αγγίξουμε εάν φυλακίζαμε σε μια σοφίτα έναν άνθρωπο από τη γέννησή του, και μέσα στον ερεβώδη εγκλεισμό του εκείνος σχημάτιζε τον κόσμο μονάχα με τη δύναμη της σκέψης του; Άραγε θα γεννιόταν ένας νους ικανός να δημιουργήσει –και να καταστρέψει φυσικά– τα πάντα όπως τα γνωρίζουμε;

10. «Το μαργαριτάρι, το μάτι, οι σφαίρες»: Όπως και η προηγούμενη ιστορία, έτσι κι αυτή που κλείνει το βιβλίο, ξετυλίγει τις φιλοσοφικές θέσεις του Ρένχελ περί ζωής, ύπαρξης, ασυνέχειας και ματαιοδοξίας. Δεν μιλάει απλώς για ένα μαργαριτάρι που περικλείει το σύμπαν αλλά εφάπτεται στη θεωρία του χάους, στην πιθανότητα ο χώρος και ο χρόνος να είναι ελαστικοί και ακανόνιστοι, τόσο που να χωρέσουν σε ένα βότσαλο και μέσα από αυτό –αν κάποιος το κλωτσήσει– να γκρεμιστεί ένα ολόκληρο σύμπαν.  

Ο Ρένχελ σε κάποια συνέντευξή του παραδέχεται πως έγραψε τις ιστορίες αυτές μέσα σε βαγόνια, σε παμπ, παρατηρώντας συνεχώς τον κόσμο ενώ ολοκλήρωσε το βιβλίο όσο βρισκόταν στην Αγγλία. Τον πιστεύω! Οι ιστορίες ξετυλίγονται χρονικά σε μια περίοδο τριών αιώνων με το παράλογο και το μεταφυσικό να λειτουργεί ως αφετηρία για μια απίθανη ιδέα και οι περιγραφές, τα τοπωνύμια, οι οδοί, οι σταθμοί και τα δεκάδες μέρη «μυρίζουν» βρετανικό χώμα σκαμμένο από ιππήλατες άμαξες.

Ο Ρένχελ είναι απολαυστικός! Κρυφακούει συζητήσεις, εντυπώνει σχέσεις, ζυγίζει πιθανότητες και προσφέρει το νέκταρ σκηνών διυλισμένες για την έκπληξη που θα σου προσφέρει. Θαρρώ πως είναι ένας σύγχρονος παραμυθάς που αφήνει εκτός της γραφής του τη θλίψη και τη μιζέρια κάθε ημέρας για να ανοίξει χαραμάδες αλήθειας στα όρια μεταξύ φανταστικού και πραγματικότητας. Η γραφή του είναι πνευματώδης, διασκεδαστική, άμεση και μέσα της διακρίνεις τον Μπόρχες, τον Γέιτς, τον κωμικά μακάβριο Γκόγκολ, τον μελαγχολικό Κάφκα, ακμές του μακάβριου χιούμορ του Κινγκ και μια ωδή στην «φαντασιοπολυπραγμοσύνη» –sic– του Μπάρκερ.

Οι δέκα ιστορίες του βιβλίου προσφέρουν εικόνες που δεν ξεχνάς (υγρά πανδοχεία, χειροπιαστοί εφιάλτες, άγνωστα ζώα και όντα, μαγικά βιβλία, κρυφά σύμπαντα κ.α) καθώς μιλούν για το παράδοξο, το ανεπίστροφο, το υπαρξιακό άγχος, την αναζήτηση της αθανασίας, τον προσδιορισμό της ταυτότητας, τη ματαιότητα, το πάθος, τις ενστικτώδεις παρορμήσεις, τον ερωτισμό, τα απωθημένα, το υποσυνείδητο. Βρίθουν γοτθικών/βικτωριανών επιρροών και αποτυπώνουν τη χροιά ενός κόσμου μέσα από τα μάτια ενός συγγραφέα που γνώρισε τους ήρωές του παρατηρώντας τους μέσα από ένα καλειδοσκόπιο φαντασίας.

Το βιβλίο διαβάζεται απνευστί και είναι από εκείνα που οφείλεις να έχεις στη βιβλιοθήκη σου (ανυπομονώ για τα επόμενα βιβλία του Ρένχελ στα ελληνικά!). Η έκδοση είναι εξαιρετικά προσεγμένη –συγχαρητήρια στις εκδόσεις Opera– και η προσεγμένη μετάφραση (αφήνοντας εσκεμμένα ορισμένες λέξεις στην αγγλική εν είδει έμφασης, ρυθμού και βρετανικού αέρα) είναι της Μαρία Μπεζαντάκου.

Γιώργος Τζιτζικάκης

Βιογραφικό: Ο Χουάν Χαθίντο Μουνιόθ Ρένχελ , γεννημένος στη Μάλαγα το 1974, είναι ένας από τους πιο διακεκριμένους ισπανούς συγγραφείς διηγημάτων και μικρών κειμένων, με περισσότερα από πενήντα εθνικά και διεθνή βραβεία στο ενεργητικό του. Έχει ήδη αναγνωριστεί από τον διεθνή Τύπο και την κριτική ως ένας από τους αξιότερους συνεχιστές της συγγραφικής παράδοσης του Καλβίνο και του Μπόρχες, ενώ μερικά από τα διηγήματά του έχουν συμπεριληφθεί στις σημαντικότερες ανθολογίες της Ισπανίας. Μεγάλο μέρος του έργου του έχει μεταφραστεί στα Αγγλικά, στα Γαλλικά, στα Ιταλικά, στα Ρωσικά και στα Τουρκικά, και έχει εκδοθεί σε δώδεκα χώρες. 

«Η μυστική εταιρεία του ονείρου»: γράφει ο Juan Jacinto Muñoz-Rengel

Επιμέλεια: Μαρία Σφυρόερα

Έγραψα τα διηγήματα που αποτελούν τη συλλογή «Η μυστική εταιρεία του ονείρου» κατά τη διάρκεια των χρόνων που έμεινα στο Λονδίνο, ακριβώς στις αρχές αυτού του αιώνα. Κατά συνέπεια οι ιστορίες του βιβλίου διαδραματίζονται στους δρόμους του Λονδίνου, γύρω από το Mill Lane, όπου ζούσα, στο West Hampstead, στο Hyde Park, στον ζωολογικό κήπο του Λονδίνου. Έτσι μπορεί κανείς να ανακαλύψει σε αυτές ίχνη προσωπικής μυθοπλασίας, και, συνεπώς, να βρει επίσης αρκετά στοιχεία εκείνης της ιδιαίτερης σχέσης που αναπτύσσει ένας μετανάστης με μια μεγάλη ξένη πρωτεύουσα. Αλλά ταυτόχρονα, εξαιτίας της κοινής, σε όλα τα διηγήματα, τάσης προς τη φαντασία, σε πολλές περιπτώσεις αναγκάστηκα να μεταφερθώ στο μαγικό Λονδίνο του δεκάτου ενάτου αιώνα, στη βικτωριανή ατμόσφαιρα της πόλης του Στίβενσον, του Κόναν Ντόιλ, του Τσέστερτον. Και τότε τα Starbucks μεταμορφώνονταν σε παλιές παμπ, σε λέσχες για gentlemen, σε σκονισμένα βιβλιοπωλεία και αντικερί.

Από την άλλη μεριά, η πανεπιστημιακή μου εκπαίδευση ήταν φιλοσοφική. Οπότε ήταν αναμενόμενο στη βάση κάθε διηγήματος να κρύβεται μια ιδέα, μια μεταφυσική ιδέα, μια απίθανη ιδέα. Οι ιστορίες μου είναι, σχεδόν πάντα, μια απόπειρα επίλυσης αυτής της απίστευτης ιδέας. Ή μια προσπάθεια να εμβαθύνω στις ρωγμές της πραγματικότητας. Έτσι, το διήγημα που ανοίγει το βιβλίο, Οι θαμώνες του La Brioche, εξετάζει την πιθανότητα να επηρεαστεί η πραγματικότητα από όσα γράφει ένας συγγραφέας, και, εξαιτίας της εμμονής του να επινοεί τις ζωές των άλλων, να μπορέσει στ’ αλήθεια να αλλάξει η ύπαρξη πραγματικών ανθρώπων. Είναι ένας μεταλογοτεχνικός επαναλαμβανόμενος κύκλος από την οπτική γωνία του φανταστικού. Το Σπίτι των Στρόουμπρουκ αναφέρεται σε άλλο είδος κύκλου, αυτή τη φορά μέσω ενός ψεύτη αφηγητή. Θα μπορούσαμε να πούμε ότι το τελευταίο διήγημα του βιβλίου, Το μαργαριτάρι, το μάτι, οι σφαίρες, υποδηλώνει μια μορφοκλασματική δομή από σύμπαντα που περικλείονται το ένα μέσα στο άλλο, χάρη στο παράδοξο του Ζήνωνα του Ελεάτη, που λέει ότι το σύμπαν μπορεί να διαιρείται επ΄ άπειρον.

Το μάτι στο χέρι αναφέρεται στις φρικτές συνέπειες που θα επέρχονταν αν μπορούσαμε να κάνουμε πραγματικότητα όσα ονειρευόμαστε. Η μαρκησία Ντε Σιέτε Ιγλέσιας στα επακόλουθα της αθανασίας. Στο Κρυμμένα ζώα στο Ζωολογικό κήπο του Λονδίνου εξετάζεται η πιθανότητα να είναι οι ίδιες μας οι ιδέες αυτές που κυβερνούν εμάς, τα εφήμερα πλάσματα που τις υπηρετούν. Το βιβλίο του Πεπρωμένου περιέχει ένα χρονικό παράδοξο. Η σοφίτα του Τόμας Καρλάιλ διερευνά μέχρι πού θα μπορούσαμε να φτάσουμε αν μεγαλώναμε έναν άνθρωπο, από τη μέρα της γέννησής του, υπό την επίδραση πλαστών αισθητικών ερεθισμάτων και σε ένα πλαίσιο ψευδών πληροφοριών. Στο διήγημα που δίνει το όνομά του στο βιβλίο, Η μυστική κοινωνία του ονείρου, ένα παλιό βιβλιοπωλείο του Μέριλμποουν κρύβει μια τρομακτική σέκτα αντρών που έχουν την ικανότητα να μοιράζονται τα όνειρά τους.

Μετά από αυτό το πρώτο έργο, ακολούθησαν κι άλλα βιβλία διηγημάτων και όλα μου τα μυθιστορήματα. Αυτός όμως ήταν πάντα ο δρόμος μου: η φιλοσοφική έμπνευση και η φανταστική λογοτεχνία.

Juan Jacinto Muñoz-Rengel (απόδοση στα ελληνικά: Μαρία Μπεζαντάκου)

Ο Χουάν Χαθίντο Μουνιόθ Ρένχελ, γεννημένος στη Μάλαγα το 1974, είναι ένας από τους πιο διακεκριμένους Ισπανούς συγγραφείς διηγημάτων και μικρών κειμένων, με περισσότερα από πενήντα εθνικά και διεθνή βραβεία στο ενεργητικό του. Έχει ήδη αναγνωριστεί από τον διεθνή Τύπο και την κριτική ως ένας από τους αξιότερους συνεχιστές της συγγραφικής παράδοσης του Καλβίνο και του Μπόρχες, ενώ μερικά από τα διηγήματά του έχουν συμπεριληφθεί στις σημαντικότερες ανθολογίες της Ισπανίας. Μεγάλο μέρος του έργου του έχει μεταφραστεί στα αγγλικά, στα γαλλικά, στα ιταλικά, στα ρωσικά και στα τουρκικά, και έχει εκδοθεί σε δώδεκα χώρες. Η μυστική εταιρεία του ονείρου (τίτλος πρωτοτύπου: «88 Mill Lane») είναι το πρώτο του βιβλίο στα ελληνικά.

«Η Βιβλιοθήκη του Πρώτου» με τη Μαρία Σφυρόερα, για το βιβλίο του διακεκριμένου Ισπανού συγγραφέα Χουάν Χαθίντο Μουνιόθ Ρενχέλ Η μυστική εταιρεία του ονείρου.

Η μυστική εταιρεία του ονείρου… δεν θα μείνει μυστική

Η νουβέλα του Χουάν Χαθίντο Μουνιόθ Ρένχελ, η πρώτη που κυκλοφορεί στα ελληνικά, είναι ένα λογοτεχνικό κομψοτέχνημα που θα μαγέψει τους φίλους του φανταστικού

Η νουβέλα του Χουάν Χαθίντο Μουνιόθ Ρένχελ, η πρώτη που κυκλοφορεί στα ελληνικά, είναι ένα λογοτεχνικό κομψοτέχνημα που θα μαγέψει τους φίλους του φανταστικού

«Κύριε, λυπόμαστε αλλά έχουμε κλείσει.»

«Πώς; Τέτοια ώρα;»

«Ναι, ανοίγουμε μόνο το πρωί, κύριε.»

«Τι παράξενο. Εγώ είδα κόσμο να μπαίνει εδώ» λες, ακουμπώντας το χέρι σου στην πόρτα.

«Αυτό είναι αδύνατον, κύριε. Είστε ο τελευταίος πελάτης. Κανείς άλλος δεν είναι εδώ.»

«Τους είδα» διαβεβαιώνεις. Οι άντρες κοιτάζονται και μετά στρέφονται συγχρονισμένα προς το μέρος σου και σου χαμογελούν με συγκατάβαση.

«Όχι, κύριε, θα ήταν κάποια υπηρέτρια ή καμιά σκιά. δεν είναι κανείς εδώ.»

«Θέλετε να με κάνετε να αμφισβητήσω τις αισθήσεις μου;»

«Ποτέ δεν θα τολμούσαμε, κύριε…» σου λένε σοβαροί και καρφώνουν κάτι μοχθηρά μάτια μες στα δικά σου. Τα πρόσωπά τους δείχνουν να αλλοιώνονται, για μια στιγμή παύουν να είναι ανθρώπινα, διογκώνονται και παραμορφώνονται, μια κατσίκα, ένα κόκκινο γυαλί, μια αστραπή, η τραχιά φωνή της μητέρας σου, εκείνο το μέρος που έμεινες παγιδευμένος όταν ήσουν παιδί, μικραίνεις, αμφιβάλλεις για όλα, νιώθεις να λιποθυμάς και παύεις να επιμένεις.

Λονδίνο, 19ος, 20ός και 21ος αιώνας. Αυτό είναι το γεωγραφικό πλάτος και οι χρονικές συντεταγμένες των ανησυχητικών ιστοριών του Χ.Χ.Μ.Ρένχελ. Σε πραγματικούς δρόμους, στάσεις του μετρό, καφετέριες, βαγόνια και βιβλιοπωλεία του άλλοτε ή του σήμερα, οι ήρωες οδηγούν τον ανυποψίαστο αναγνώστη σ’ ένα περιβάλλον που μοιάζει οικείο, καθημερινό, ακίνδυνο και προβλέψιμο. Ένα ιδανικό σκηνικό για να χαλαρώσουν οι άμυνες και να ανοίξει η χαραμάδα από την οποία τρυπώνει πάντα το αναπάντεχο.

Ανάμεσα στα ασυνήθιστα πράγματα που προσφέρει στους αναγνώστες του —ξυπνώντας τους μια παιδική έξαψη—, βρίσκονται: μια μυστική εταιρεία ονειροπόλων, ένα τμήμα του Ζωολογικού Κήπου του Λονδίνου απαγορευμένο για τα παιδιά, ένα τεϊοποτείο όπου πρέπει κανείς να προσέχει τι φαντάζεται, ένα βιβλίο χωρίς τέλος που προβλέπει το μέλλον, ένα μαργαριτάρι που περικλείει το σύμπαν… Τολμηρός στη φαντασία, ο Χ.Χ.Μ. Ρένχελ είναι συνετός στη γραφή του, γιατί ξέρει ότι η τέχνη του φανταστικού βασίζεται στη σχεδόν αθέλητη έκπληξη. Στην έκπληξη χωρίς φασαρία. στη μελαγχολική έκπληξη.

Δυο λόγια για τον συγγραφέα της «Μυστικής εταιρείας του ονείρου» Χουάν Χαθίντο Μουνιόθ Ρένχελ:
Ο Χουάν Χαθίντο Μουνιόθ Ρένχελ, γεννημένος στη Μάλαγα το 1974, είναι ένας από τους πιο διακεκριμένους ισπανούς συγγραφείς διηγημάτων και μικρών κειμένων, με περισσότερα από πενήντα εθνικά και διεθνή βραβεία στο ενεργητικό του. Έχει ήδη αναγνωριστεί από τον διεθνή Τύπο και την κριτική ως ένας από τους αξιότερους συνεχιστές της συγγραφικής παράδοσης του Καλβίνο και του Μπόρχες, ενώ μερικά από τα διηγήματά του έχουν συμπεριληφθεί στις σημαντικότερες ανθολογίες της Ισπανίας. Μεγάλο μέρος του έργου του έχει μεταφραστεί στα αγγλικά, στα γαλλικά, στα ιΙταλικά, στα ρωσικά και στα τουρκικά, και έχει εκδοθεί σε δώδεκα χώρες. Η «Μυστική εταιρεία του ονείρου» είναι το πρώτο βιβλίο του που κυκλοφορεί στα ελληνικά.

Η μυστική εταιρεία του ονείρου, Χουάν Χαθίντο Μουνιόθ Ρένχελ, Εκδόσεις Opera